Mijn eerste zwangerschap eindigde in een nachtmerrie, de bevalling ging heel snel en onze zoon heeft tijdens de bevalling zuurstof tekort gehad. Hij is meteen gereanimeerd en beademd en naar een ander ziekenhuis overgebracht waar hij op de NICU heeft gelegen. Gelukkig gaat alles nu heel goed met hem en durfden wij het na 2 jaar aan om voor een tweede kindje te kiezen. Ik hoopte heel erg op een ‘normale’ bevalling, waar ik ons kindje meteen bij me zou mogen hebben omdat ik dat zo gemist heb bij de eerste.
Ons tweede kindje lag de hele zwangerschap dwars in mijn buik, ondanks een versie, moxa therapie en homeopathie draaide de baby niet. Toen ik in week 37 voor een controle ging bleek dat de baby was gedraaid naar stuitligging. Nu was een stuitbevalling eventueel ook mogelijk. Hierover heb ik een gesprek gevoerd met de gynaecoloog omdat ik sowieso al in het ziekenhuis moest bevallen. (Naast mijn eerste bevalling wonen we ook nog op een eiland dus thuis bevallen is geen optie.) Zij wilde met onze voorgeschiedenis geen stuitbevalling maar een keizersnee. Hier heb ik erg van gebaald, maar ik begreep en begrijp haar keuze volkomen en sta er helemaal achter, de hele zwangerschap hoopte ik dat de baby goed zou gaan liggen en een gewone bevalling mogelijk was maar nu was dat geen optie meer. Het heeft even tijd nodig gehad om te accepteren dat het een keizersnee zou gaan worden, daarna ben ik me hier op gaan voorbereiden. De datum werd gepland en ik wende langzaam aan het idee van een keizersnee.
"Ik zag het niet zitten om terug te gaan naar het eiland en nog een paar dagen te moeten wachten."
Een aantal dagen voor de geplande keizersnee had ik nog een controle bij mijn eigen verloskundige, zij bekeek de doorbloeding van de navelstreng en overlegde dit met de gynaecoloog. Die wilde ons toch zien in het ziekenhuis omdat ze het niet helemaal vertrouwde. We namen voor de zekerheid alle spullen mee voor het geval we zouden moeten blijven. In het ziekenhuis werden dezelfde metingen gedaan en die bleken toch goed te zijn. Ondertussen had ik mij er al op voorbereid dat we niet meer naar huis zouden mogen en door dit alles sloegen de zenuwen toe. Ik zag het niet zitten om terug te gaan naar het eiland en nog een paar dagen te moeten wachten. We bespraken dit met de gynaecoloog en gelukkig begreep zij dat. Ze stelde voor om de keizersnee een paar dagen naar voren te halen. Dat leek ons een goed idee. Toen bleek dat er ook meteen wel plek was op de OK om de keizersnee te doen en ze vroeg ons wat wij daarvan vonden. Wij vonden dat een goed idee, zo hadden we geen tijd meer om zenuwachtig te zijn en konden we meteen onze baby ontmoeten, spannend!
"Na een tijdje ging het doek naar beneden en konden wij samen kijken naar onze baby die net uit mijn buik kwam en samen het geslacht ontdekken, een meisje!"
Het ging allemaal ineens heel snel, ik werd meteen klaar gemaakt en we konden meteen naar de OK. Er waren allemaal lieve mensen die van onze eerste bevalling op de hoogte waren en ons gerust stelden, er werd precies verteld wat er gebeurde en er bleef steeds iemand aan mij vragen hoe het ging. Na een tijdje ging het doek naar beneden en konden wij samen kijken naar onze baby die net uit mijn buik kwam en samen het geslacht ontdekken, een meisje! Ze ging even mee met de kinderarts om nagekeken te worden maar ik kon haar steeds zien vanaf mijn plek, ook dit was van te voren verteld, daarna mocht ze meteen bij mij terwijl mijn buik weer dicht werd gemaakt. Samen gingen we naar de uitslaapkamer en zodra ik weer wat gevoel had mochten we terug naar onze kamer.
Het was een hele bijzondere ervaring en ondanks dat ik er zo tegenop heb gezien is het me heel erg mee gevallen en ben ik heel blij met hoe het is verlopen. Ook het herstel viel mij erg mee, ik heb me 6 weken aan de voorschriften gehouden en ben daarna langzaam weer wat dingen gaan doen. Af en toe voel ik het litteken wel een beetje steken en het voelt hard aan. Als ik het over zou moeten doen zou ik weer hetzelfde doen!
~ Sanne R.
Reactie plaatsen
Reacties