Ik werd na een zwangerschap van 41+6 dagen ingeleid omdat mijn zoontje niet vanzelf kwam en ik anders 'te ver' overtijd zou lopen.
Ik had al 4cm toen de inleiding begon. Ik werd aan de weeënopwekkers gezet en mijn vliezen werden gebroken. Ik heb het 3 uur volgehouden om weeën op te vangen zonder pijnstilling maar op een gegeven moment kreeg ik ook beenweeën erbij en trok ik het niet meer. Ik vroeg om een ruggenprik en dit gaf mij verlichting.
Weer 3 uur later zat ik nog maar op 6cm. Ik moest overgeven en kreeg koorts. Daarbij werd door de verloskundigen geconstateerd dat de hartslag van mn zoontje niet helemaal goed was. Er werd uitgegaan van een infectie, waarvoor ik antibiotica en paracetamol toegediend kreeg. Maar na een paar uur zat er helaas nog geen verbetering in mijn situatie maar ook niet in de hartslag van mijn zoontje. Op dat moment werd besloten dat het een keizersnede ging worden!
De ruggenprik werd iets verhoogd voor de keizersnede. Echter werd de dosering net te hoog waardoor ik niet kon slikken en bijna niks in mn gezicht meer voelde. Ik bleef gelukkig wel rustig en kon gewoon rustig door ademen.
Rond 17:00 uur is mijn zoontje geboren middels de keizersnede. Hij huilde niet gelijk en moest een beetje geholpen worden maar werd daarna gelijk bij mij gelegd. Toen alles klaar was moest ik alleen naar de uitslaap kamer. Dit duurde even, en mijn zoontje was bij mijn man (papa). Ik vond dit echt niet fijn want ik wilde ons zoontje natuurlijk het liefst heel de tijd bij mij hebben.
Achteraf gezien heb ik de bevalling wel als traumatisch ervaren. Ik wilde het liefst thuis bevallen in bad, en uiteindelijk heeft het een hele andere wending gekregen. Dit vond ik lastig om te accepteren. Nu 2,5 jaar later kan ik er goed over praten en ben inmiddels 22 weken zwanger van ons dochtertje. Dit keer kies ik voor een geplande keizersnede, maar ik heb er nu veel meer vrede mee
- Tessa
Reactie plaatsen
Reacties