24 jaar en zwanger van mijn eerste zoontje. Ik was over the moon.
Het zwanger worden ging makkelijk, na 4 maanden hadden we een positieve test in onze handen. Wat een geluk. Ik vond het mega spannend maar wat was ik blij want al maanden kon ik aan niks anders denken en stalkte ik mijn vriendinnen wekelijks met zogenaamde zwangerschap kwaaltjes. Toen het zo ver was gingen we met 6 weken op vakantie, even nog samen voor de nieuwe tijd aanbrak.
Mijn zwangerschap was pittig. Ik heb veel goede momenten gekend maar de zogenaamde roze wolk was er niet. Het begon met HG & zware bekken instabiliteit. De HG die ik eerst niet door had, want die klachten hoorde er toch bij, dacht ik. Tot ik het bij de verloskundige vertelde en wel erg vaak ziek was. Deze klachten zorgden ervoor dat ik uiteindelijk in een prenatale depressie terecht kwam.
Toch wilde ik er alles aan doen om mijn bevalling wel te laten ‘slagen’. Ik volgde elk account op Instagram. Deed 6 verschillende cursussen, las het boek ‘positief over bevallen’. En bereide me zo goed mogelijk voor op een thuisbevalling.
Het bevalbad kwam in huis. De lichtjes werden ingeslagen en mijn vriend werd klaargestoomd. Iedereen om mij heen vond mij gek, want wat als?! Ik geloofde niet in wat als, ik geloofde in maar wat als het wel lukt. Ik wilde die power en controle.
De laatste week van mijn zwangerschap was fantastisch. Ik voelde mij goed en heb 2 dagen van te voren de hele woonkamer nog verbouwd (nesteldrang)?
Toen de woonkamer klaar was, liep ik naar het toilet en zag ik het hele toilet vol het bloed. Ik schrok heel erg en wist meteen dat er iets niet goed was. Het bezoek van de verloskundige, was even schrikken voor mijn vriend toen hij thuis kwam. Ik had mijn slijmprop verloren en had 1cm ontsluiting.
Ik voelde vanaf dat moment aan alles dat het ging beginnen.
We hebben heerlijk rustig aan gedaan die avond en zijn op tijd naar bed gegaan. Om 04:00 uur s' nachts werd ik wakker met krampen. Samen met mijn vriend hebben we tot 06:00 uur film gekeken en had ik om de 5 minuten weeën. We besloten de verloskundige te bellen en om 07:00 uur kregen we te horen dat het waarschijnlijk ging beginnen.
Ik zei tegen mijn vriend dat hij wel naar zijn werk kon gaan. Ik ben gaan douchen en eigenlijk ging het wel goed. Ik voelde mij krachtig. Om 11:00 uur werd het wat pittiger. Ik dacht dat mijn kindje er wel zou zijn tegen 15:00 uur. Ik belde mijn vriend dat hij naar huis moest komen en samen belde we de verloskundige dat ik wilde weten hoeveel cm ontsluiting ik had.
Toen de verloskundige kwam rond 13:00 uur bleek ik nog maar 2cm te hebben. Dat was een domper want het begon echt pittig te worden. Ik had een tens apparaat en het leek mij een goed idee die op te plakken. Vanaf dat moment hebben we alles donker gemaakt en ben ik echt gaan coconnen. Mijn partner was geweldig. Hij steunde me, praatte bemoedigend en ik vond het eigenlijk ook echt heel leuk nog allemaal. Ik voelde me zo badass.
Rond 22:00 uur kwam de verloskundige weer om mijn ontsluiting te meten. Ik had 3cm. Ik begon in paniek te raken, waarom duurde het zo lang en ga ik dit nog trekken?
De verloskundige ging weer weg en mijn vriend ging het bevalbad opzetten in de hoop dat dit ontspannend zou werken.
Om 00:00 uur zat ik eindelijk in het bad. Ik vond het spannend om de tens af te moeten doen. De weeën deden ondertussen al heel lang heel veel pijn. En de tens hielp geweldig. Het haalde echt de scherpe randjes ervan af. In het bad merkte ik dat ik het zonder de tens erg zwaar had. Ik had het ook echt heel koud.
Na 30 min raakte ik in paniek. Ik begon te roepen dat ik naar het ziekenhuis wilde en de verloskundige NU moest komen. Mijn vriend belde de verloskundige op en binnen 20 min stond ze naast mij. Samen met mijn vriend die mij rustig aan het maken was, droogde ze mij af en plakte ze de tens weer op.
Ik was op. Ik wilde naar het ziekenhuis.
De verloskundige bereide mij al voor dat ik dan waarschijnlijk een ruggenprik zou krijgen, maar ik vond alles prima. In het ziekenhuis kreeg ik om 05:00 uur s' ochtends een ruggenprik. Ik was daar zo blij mee want ik kon toen slapen tot 08:00 uur. Toen ik wakker werd had ik 8cm ontsluiting. Ik voelde me weer sterk en wilde de ruggenprik eruit.
Samen met mijn partner en het team verloskundige heb ik tot 11:00 uur nog weeën opgevangen. Ze bleken alleen niet sterk genoeg te zijn dus kreeg ik een ruggenprik zodat de baby kon indalen. Ik vond dit nog steeds prima, wat ik niet perse had verwacht van mijzelf. Hierna besloten ze de ruggenprik weer uit te zetten. Maar de weeën kwamen niet terug. Ik was compleet verdoofd.
Ik moest zonder gevoel gaan persen. Na 2 uur persen en weeën op wekkers voelde ik nog steeds niks. Er kwam een arts bij en ze wilde een vacuümpomp proberen. Hier stemde ik in mee, als ik maar geen knip kreeg. De vacuümpomp werd geplaatst en na aftellen begonnen ze met trekken. Mijn vriend hield mij vast en ik vond dit mega spannend. De vacuümpomp schoot van het hoofdje van mijn zoontje af.
Toen ging het erg snel. Er rende dokters de kamer binnen en werd er besloten dat ik een spoed keizersnede kreeg.
Ik vond het verschrikkelijk en het voelde als falen. Ik had namelijk nooit verwacht dat dit ging gebeuren. Het hoofdstuk keizersnede sloeg ik standaard over. Want dat gebeurt mij niet. Maar het was toch echt zo.
Na 36 uur werd Moa Eddy geboren doormiddel van een keizersnede.
Uiteindelijk bleek dat mijn baarmoedermond niet genoeg kon oprekken door littekenweefsel veroorzaakt door behandelingen van het voorstadium van baarmoederhals kanker. En door verstopte darmen. Ik heb dit zelf nooit echt in de gaten gehad.
De keizersnede verliep goed. Het herstel iets minder. Ik had gekneusde darmen en blaas waardoor ik niet meer zelfstandig naar het toilet kon. Er werd een katheter geplaatst en daar heb ik 2 weken mee rond gelopen. Dit was voor mij het grootste trauma. De bevalling heb ik super goed ervaren en kon ik gauw loslaten. Ik vond en vindt het nog steeds een van de mooiste ervaring uit mijn leven.
We zijn nu alweer bijna 8 maanden met zijn drieën. En zou de bevalling zo weer over doen.
Bedankt voor het lezen.
Lisa van den Beuken
Reactie plaatsen
Reacties