De hartslag van onze dochter daalde steeds verder…

Al 40+4 weken zwanger. Dat is een stuk langer dan de artsen me gaven aangezien mijn bloeddruk al maanden aan de hoge kant was. De verwachting dat ik met moeite de 37 weken zou halen bleek onjuist.

Na weer een controle in het ziekenhuis, waar wederom alles goed is mag ik weer naar huis. De avond hiervoor begonnen de weeën licht op te komen. Ze waren regelmatig, om de 8-10 minuten, maar de intensiteit nam niet toe. Dit was ook zichtbaar op de ctg. Daarnaast had ik 1 cm ontsluiting dus waarschijnlijk zou het nog wel even duren. Mijn man vroeg nog of ik echt niet een rolstoel wilde terug naar de auto, natuurlijk wilde ik dat niet, dus strompelde ik naar de auto en moest ik ineens iedere 5-6 minuten een wee opvangen.

In de loop van de avond en nacht namen de weeën toe, zowel de frequentie als de intensiteit. Om middernacht besloten we de verloskundige te bellen. Ze kwam langs, stripte me en tot onze teleurstelling had ik pas 2 cm ontsluiting. 

Toen ze 4 uur later weer langskwam, was ik al aardig op aangezien dit de tweede nacht was dat ik niet sliep. We besloten voor een ruggenprik te gaan en gingen dus naar het ziekenhuis. De ruggenprik kon direct worden gezet. Hierna werden mijn vliezen gebroken en kreeg ik weeopwekkers. Op de ctg was te zien dat dit werkte ondanks dat ik niks voelde. Echter werden we weeën niet sterk genoeg om de ontsluiting verder te laten vorderen. 

Na bijna 42 uur weeën te hebben gehad zat ik op 4 cm ontsluiting. Intussen was ik flink ziek geworden van de ruggenprik en was ik vooral aan het overgeven. De hartslag van onze dochter daalde steeds verder en uiteindelijk maakten de artsen de beslissing om naar de OK te gaan voor een spoedkeizersnede. Mijn man belde mijn moeder met de vraag of ze direct wilde komen. Binnen een half uur lang ik in de OK en 5 minuten later werd onze dochter geboren. Een kerngezond meisje die als sterrenkijker klem lag in mijn bekken, waardoor de geboorte niet vaginaal lukte.

Ik kreeg weinig mee van de keizersnede. Heb mijn dochter gezien en gehoord, maar kon haar niet vasthouden doordat de ruggenprik mij tot aan mijn nek verlamde. Hierna werd ik naar de uitslaapkamer gereden en mijn dochter en man mochten terug naar de afdeling waar mijn moeder ze opwachtte. Het heeft 3 uur geduurd voor ik onze dochter voor het eerst vast kon houden. Ze werd op mijn borst gelegd en wonderbaarlijk genoeg kwam de borstvoeding direct goed op gang.

Door de grote hoeveelheid bloedverlies tijdens de keizersnede, kreeg ik een dag later nog een bloedtransfusie waarna ik heel snel opknapte en we naar huis mochten. 

Een keizersnede was niet mijn droombevalling. En soms voelt het nog of ik gefaald heb of dat ik niet echt bevallen ben, maar ik ben vooral heel dankbaar. Dankbaar dat een keizersnede een optie was, want zoals de artsen zeiden was het, zonder keizersnede, maar de vraag geweest of ik en mijn dochter dit avontuur overleefd hadden. 

Nu, 15 maanden later, genieten we van een kerngezonde dreumes die lopend de wereld verkend. Ik heb haar 11 maanden lang borstvoeding mogen geven, wat mij enorm heeft geholpen in de verwerking van de bevalling en het de eerste uren van haar leven gescheiden zijn van haar. 

~ Een sterke mama